«У хвіліну вяртання снягоў…»

Сябры, дзелімся з вамі радасцю: пра зборнік «РЫФ-МЫ» выйшла публікацыя ў газеце «Літаратура і мастацтва», а гэта значыць, што нашая з вамі супольная праца не засталася незаўважанай. Гэта прыемна, згадзіцеся!

А яшчэ сёння мне лёг на сэрца верш Сяргея Законнікава:

У хвіліну вяртання снягоў

Пазіраюць у неба лясы і азёры,

А над імі сняжыны, як ціхія зоры,

Робяць безліч малых і вялікіх кругоў.

У хвіліну вяртання снягоў

Вецер сціх, на грудах акалелых распяты,

I кляны заінела пасталі ля хаты

Дрэўкамі без палотнішчаў зыркіх сцягоў.

У хвіліну вяртання снягоў

Неўміручым так хочацца быць чалавеку.

Толькі ведаю я, што бясконцага веку

He спытаць, не купіць ні ў людзей, ні ў багоў.

У мяне неаплочаных многа даўгоў,

Ды дарма бедаваць, сумаваць аб пражытым.

Ў сэрцы шчодрыя мары ўзыходзяць, як жыта,

У хвіліну вяртання снягоў.

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ

Надзея Парчук

(Брэст)

Навагодняе віншаванне

З надыходзячым годам новым

Я вітаю сягоння вас!

Найвялікшае вам Любові –

Менавіта яе якраз!

Хай удалеч імчыць дарога

На здзіўленне ўсім вятрам,

Шчасця кожнаму з вас зямнога

І Гасподняе ласкі вам!

Цеплыні вам, святла ў хаты,

А тым больш – у зімовы час.

А яшчэ вас – з Гасподнім святам,

З Нараджэннем Хрыстовым вас!

І са шчодраю Калядою,

З дабрадушшам яе святым!

Хай гарыць над усёй Зямлёю

Сонца роднае ўсім жывым!..

Анастасія ПРАТАСАВІЦКАЯ

(в. Вулька-1, Лунінецкі раён)

***

Абнову свету Новы год прынёс.

Пад ёлкаю з гірляндай – падарункі.

Шчаслівы ў сёлах, гарадах народ.

Усмешку, радасць Новы год даруе.

Прынесла людзям шмат турбот зіма.

Марозна. Снег скрыпучы пад нагамі.

Прыбраны дрэвы ў іней. На палях

Сумёты завіруха назмятала,

Праз Прыпяць лёг лядовы моцны мост –

Ад Лунінца да Століна дарога.

Імчаць машыны, добра – тоўсты лёд.

У кашыцу змясілі снег калёсы.

Па насыпу машын шарэнга ўжо,

А думкамі даўно з сям’ёю кожны.

Ад берага да берага рукой

Падаць. Жджэ стол накрыты: едуць госці.

Петр АВРАМЕНКО

(Орша)

Расплата

Памятью далекой вспыхнет вновь,

На меня посмотрит виновато

Девочка по имени Любовь,

Та, которую покинул я когда-то.

Быстро и нежданно повзрослел

От колес вагонных перестука.

Долго мне с тоской смотрела вслед

Девушка по имени Разлука…

Бестолково прожигая жизнь,

Был дремуч и скучен, как невежда.

Рядышком – ты только прикоснись –

Шла по жизни женщина Надежда.

Прошлого никто нам не простит.

Нету к берегам своим возврата.

Мне навстречу радостно спешит

Женщина по имени Расплата.

Эдуард ДУБЕНЕЦКИЙ

(Минск)

Случайная встреча

С тобой мы встретились случайно –

Два путника в пустыне одиночества.

И та весна была необычайна,

И мы поверили в ее обманные пророчества,

Которые твердили нам, что рядом

Нам суждено немало лет прожить,

А мы ведь встретились с тобою только взглядом,

И не успели чашу мы испить

Любви, и нежности, и самой пылкой страсти,

И тонкой ниточкой вдруг все оборвалось,

И не смогли мы побывать во власти

Страданий и безумств ночных, пришлось

Нам вспоминать лишь давнюю ту встречу –

Случайную, что промелькнула, как звезда,

И в этом мире бесконечном я не встречу

Тебя, наверное, нигде и никогда…

Іншыя вершы Эдуарда Дубянецкага і твор Валянціны Бакун чытайце ў друкаванай версіі газеты «Вместе!». А таксама раскажам, што пісалі пра сборнік «РЫФ-МЫ» нашы калегі з газеты «Літаратура і мастацтва».